Śniłam że lód może płonąć.
A Płonęłam tak mocno iż myślałam że cały świat upadnie
Pod ciężarem moich popiołów.
Chaos poplątanego przeznaczenia i jego chorej winy.
Ten pożar spłacający dług dla świata -
w czasie naszego snu na jawie.
Sny jeszcze nigdy nie były tak drogie.
[ gdzie za marzenie płacimy więcej niż za grzech.]
-
Śniłam że lód może płonąć
Może palić i nigdy nie topnieć.
Miłość światła do jednej i absolutnej ciemności.
Niczym Los oślepionego Edypa -
Nie mogę zatrzymać ani jego ani jej.
-
Patrzałam na elementy które są swoim wypełnieniem
jednak ciągle rozpadają się na różne strony.
Biegłam ,
biegłam w pogoni
za swoim rozsądkiem
I przed jego głodem.
A gdy ja sama zaczęłam łaknąć,
On wziął mnie za rękę .
"Tym razem przede mną nie uciekniesz tak daleko.
Na tak długo .
Rzucam na Ciebie czar, bo jesteś tylko moja."
Bo tylko jedna ciemność może ukoić moją smutną pamięć.
I tylko jeden cień pokryć jej blizny.
A tylko jedna dusza nakarmić głód i pragnienie
które w sobie noszę.
Śniłam że lód może płonąć.
I płonie , a ja za ten pożar płacę.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz